غربت

ماه بالای سر آبادی است

اهل آبادی در خواب

روی این مهتابی ، خشت غربت را می بویم

باغ همسایه چراغش روشن

من چراغم خاموش

ماه تابیده به بشقاب خیار ، به لب کوزه ی آب

غوک ها می خوانند

مرغ حق هم گاهی

کوه نزدیک من است : پشت افراها ، سنجدها

و بیابان پیداست

سنگ ها پیدا نیست ، گلچه ها پیدا نیست

سایه هایی از دور ، مثل تنهایی آب ، مثل آواز خدا پیداست

نیمه شب باید باشد

دب اکبر آن است ، دو وجب بالاتر از بام

آسمان آبی نیست ، روز آبی بود

یاد من باشد فردا ، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم

یاد من باشد فردا لب سلخ ، طرحی از بزها بردارم

طرحی از جاروها ، سایه هاشان در آب

یاد من باشد ، هرچه پروانه که می افتد در آب ، زود از آب درآرم

یاد من باشد کاری نکنم ، که به قانون زمین بربخورد

یاد من باشد فردا لب جوی ، حوله ام را با چوبه بشویم

یاد من باشد تنها هستم

ماه بالای سر تنهایی است

« سهراب سپهری »